Dag 5 in het UMCG (23 februari 2016)

Nadat wij ons ontbijt op hadden in het NH Hotel. Zijn we op weg gegaan naar jouw. Bij jouw aangekomen wilde verpleegster Iris je net gaan wassen en besloten papa en mama haar hiermee te helpen. In eerste instantie wilde je niet wassen, want je gaf aan weer heel misselijk te zijn. Je spraakzaamheid was iets beter dan gisteren, maar dit hield niet over. Als eerste heeft ze je wond gespoeld en dit voelde niet fijn. Er kwam veel troep uit en was voor jouw zeer pijnlijk. Nu was het tijd om je te wassen. Iris was bezig met al je draden van het infuus te ordenen en ondertussen heb ik je met voorverwarmde natte washandjes je bovenop gewassen. Nu was het de beurt voor de onderkant en het was de bedoeling dat je moest draaien. Iris en papa draaiden je om en zodoende kon ik je rug wassen. De andere kant op heeft Iris je verder gewassen. Gelukkig vertoonde je nog geen doorlig plekken. We hebben besloten die plastic matjes niet meer in je bed te plaatsen. Deze zweten enorm.

Na deze waspartij was je echt niet lekker en huilde je veel. Je wilde niet aannemen wat wij je vertelden, zoveel pijn ook van je catheter. Iris heeft het toverzalfje (verdovend) weer daarvoor gebruikt. De chirurg kwam langs met 2 assistenten en hebben ons verhaal aangehoord van hoe je gisteren was en vanmorgen. Ze hebben even naar je wond gekeken en zagen dat er veel viezigheid uitkwam en dat het gebied eromheen ook enorm veel pijn geeft. Wederom besloten om een echo te maken van je buik. Zij zou deze aanvragen. Aangezien de misselijkheid opspeelt is besloten aan je maagsonde een soort van zuiger te doen, die je maagsappen en galsappen afvoert! Dit lucht enorm op. In verband met je pijn bij de wond, wordt ook je morfine verdubbeld. 

Na dit drukke ochtend programma kwam ook de pedagogisch medewerker langs om te vragen of je wilde rekenen. Ze hadden contact gehad met school ivm te maken huiswerk. Je gaven aan dat je juf deze weer er niet was en dat er wat gestuurd zou worden. Je gaf aan dat je niet wilde rekenen, maar wel een spelletje wilde doen. Papa en mama hebben een half uurtje in de familiekamer van het ziekenhuis gezeten. Bij onze terugkomst bleek dat je zelfs 2x gewonnen had. Maar welk spelletje het was is mij nog niet duidelijk. Hierna ben je in een diepe slaap gevallen en heeft mama in de stad bij de supermarkt nog even eten gehaald. Papa is bij je gebleven mocht de echo eerder plaats vinden!

Enig lichtpuntje voor ons aan het begin van de middag (14.00 uur) was dat er EINDELIJK een plekje in het Ronald McDonald huis voor ons was gevonden. De pech was dat we het hotel een dag ervoor voor 2 dagen hadden vooruit betaald. Iris heeft nog met het NH hotel gebeld en uitgelegd dat wij een plekje hadden in het Ronald McDonald huis, maar de kamer kon niet meer afgezegd worden. Wij gevraagd of we dan morgen mochten inchecken bij Ronald McDonald. Iris heeft daar ook navraag naar gedaan, maar dit kon ook niet dan ging de kamer naar iemand anders. Zo heb je niets en nu hebben we ineens 2 slaapplekken. Dus besloten om toch in te checken (na de echo) bij het Ronald McDonald!

De echo zou in het bijzijn van mw. Bruggink (chirurg) plaats vinden (na late bleek) om 15.30 uur! Tijdens de echo was er veel lucht in je darmen te zien en daardoor kon het gebied daarachter niet bekeken worden. De uitslag van je bloed waardes waren nog niet volledig. Er was iets misgegaan op het lab. Zodra deze bekend waren en ze waren verhoogd, werd besloten om een ct scan te maken. Dus nog even afwachten. Hierna was het de wisseling van de verpleging. Je had vanmiddag Ben. Net zoals gisteren.

Wij zijn naar het Ronald McDonald huis gelopen en hebben daar ingecheckt en ons nieuwe onderkomen bekeken! Terwijl we terugliepen naar het ziekenhuis had de kinderarts ons gebeld met de mededeling dat er een ct scan gemaakt zou worden. Bij je aangekomen bleek dat jezelf beter uitkeek en meer spraakzaam was. De scan zou om 17.30 uur gemaakt zou worden. Ben kwam ons om 17.30 uur vertellen dat deze later (18.30 uur zou plaatsvinden). Nu werd hij om 18.25 uur gebeld dat hij er met jouw 18.30 uur moest zijn. Dit gaat natuurlijk nooit lukken, aangezien er diverse stekkers uitgehaald moeten worden. Er moet een kleine zuurstoftank mee en de paal met morfine, infuus en voeding moet ook mee! Dit gaat nooit lukken in 5 minuten. Daardoor hebben papa en mama eerst maar een kant en klaar maaltijd in de familiekamer gegeten. Daarna was het wachten, wachten, wachten totdat Ben een telefoontje kreeg dat we op de radiologie terecht konden. Dit verlossende telefoontje kwam om 20.30 uur, terwijl jij al een dik uur lag te slapen. We waren om Papa en mama waren om 21.45 uur op hun kamer van het hotel en hebben besloten dat we vannacht nog een keertje in het NH hotel slapen en morgen alles verhuizen naar het Ronald McDonald huis.